اثربخشي پارادوکس درماني بر نشانه هاي اضطراب در بيماران ديابتي

چکیده مقاله :

بیماری مزمن دیابت به عنوان بیماری که شیوع آن در جهان رو به گسترش است، مبتلایان را با چالش­های روان­شناختی متعددی مواجه می­کند که یکی از مهم­ترین آن­ها، ابتلا به انواع اختلالات اضطرابی می­باشد. از طرف دیگر پارادوکس درمانی به عنوان روش درمانی ساده، کارآمد، کوتاه مدت و اقتصادی در درمان اختلالات اضطرابی شواهد پژوهشی متعددی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی  پارادوکس درمانی بر نشانه­های اضطراب در بیماران دیابتی  بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و دوره پیگیری یک ماهه و سه ماهه بود. بدین منظور 36 بیمار دیابتی مضطرب با استفاده از روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. شرکت­کنندگان در پژوهش پرسشنامه ی اضطراب بک (BAI) را تکمیل کردند. پارادوکس درمانی در شش جلسه و هر دو هفته یک بار برای همه شرکت کنندگان اجرا و تجزیه و تحلیل داده­های پژوهش با آزمون تحلیل واریانس آمیخته انجام شد. یافته­های پژوهش نشان دادند که پارادوکس درمانی نشانه­های اضطراب را در افراد دیابتی کاهش می­دهد، همچنین در پیگیری یک ماه و سه ماه بعد نیز شواهدی مبنی بر بازگشت نشانه­ها وجود ندارد. بر اساس یافته­های این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که پارادوکس درمانی می تواند به عنوان روشی موثر برای کاهش نشانه­های اضطراب در بیماران دیابتی به کار گرفته شود.

چکیده انگلیسی :

Chronic diabetes, as a disease with increasing global prevalence, subject patients to numerous psychological challenges, among which the development of various anxiety disorders is particularly significant. Conversely, paradoxical therapy, known for its simplicity, efficiency, brevity, and cost-effectiveness, is supported by extensive research evidence regarding its effectiveness in treating anxiety disorders. The present study aimed to evaluate the effectiveness of paradoxical therapy on anxiety symptoms in diabetic patients. This research employed a quasi-experimental design with pre-test, post-test, and follow-up periods of one and three months. A total of 36 anxious diabetic patients were selected through purposive sampling. Participants completed the Beck Anxiety Inventory (BAI) questionnaire. Paradoxical therapy was administered in six bi-weekly sessions for all participants. The research data were analyzed using mixed ANOVA. The findings demonstrated that paradoxical therapy effectively reduces anxiety symptoms in diabetic individuals, with no evidence of symptom relapse in the one-month and three-month follow-ups. Based on these findings, it can be concluded that paradoxical therapy can serve as an effective method for reducing anxiety symptoms in diabetic patients.

منابع و مأخذ:

آزادی، ه.، غضنفری، ا.، چرامی، م. و شریفی، ط. (1401). مقایسه اثربخشی و ماندگاری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و برنامه زمانی پارادوکسی بر تاب¬آوری پرستاران بخش اورژانس. فصل¬نامه بیمارستان، 21(3)، 63-56.
اعتصامی پور، ر. و رمضان زاده مقدم، خ. (1402). اثربخشی پارادوکس درمانی بر نشخوار خشم افراد مبتلا به اضطراب ناشی از بیماری کرونا. روان¬شناسی بالینی و شخصیت، 21(2), 116-105.
بشارت، م. ع. (1381).ابعاد کمال¬گرایی در بیماران افسرده و مضطرب. مجله علوم روان¬شناختی،3، 248-263.
بشارت، م. ع. (1384 الف). ويژگي¬هاي روان¬سنجي مقياس اضطراب بک. گزارش پژوهشي، دانشگاه تهران.
بشارت، م. ع. (1385). پايايي و اعتبار مقياس سلامت رواني (MHI). فصل¬نامه دانشور رفتار، 16، 16-11.
بشارت، م. ع. (1387). ويژگي¬هاي روان¬سنجي نسخه فارسي فهرست عواطف مثبت و منفي. گزارش پژوهشي، دانشگاه تهران.
بشارت، م. ع. (1396). پارادوکس + برنامه زماني= درمان: مدل کامل درمان اختلال¬هاي روان¬شناختي – راهنماي عملي، تهران: رشد.
بشارت، م. ع. (1397). سنجش اثربخشي پارادوکس¬ درماني بر اختلال وسواس فکری- عملی: مطالعه موردي. مطالعات روانشناختی، 14، 36-7.
بشارت، م. ع. (1398). سنجش اثربخشي پارادوکس¬درماني بر اختلال اضطراب اجتماعي: مطالعه موردي. علوم روان¬شناختي، 18(76)، 395-383. بشارت، م. ع. (1399). کاربرد پارادوکس¬درماني براي درمان اختلال بدشکلي بدن: مطالعه موردي. علوم روان¬شناختي، 19(95)، 1387-1371.
تقی لو، ل.، عزیزی ضیابری، ل. س.، خواجوند خوشلی، ا. و دامغانی میر محله، م. (1402). مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان برنامه زمانی پارادوکسی بر بهزیستی روان¬شناختی پرستاران. فصلنامه علمی پژوهشی ابن سینا، 25(3)، 24-16.
چیتگر زاده، م. ج.، آسایش، م. ح.، بشارت، م. ع. و حکاک، ف. (1402). اثربخشی زوج درمانی پارادوکسی (PTC) بر تعارضات زناشویی و تنظیم هیجان زوجین ناسازگار. رویش روان¬شناسی، 12(2)، 50- 59.
طاهر¬نژاد جوزم، ز.، بشارت، م. ع.، بلياد، م.ر.، حسين¬زاده تقوايي، م. و پيوندي، پ. (1401). سنجش و مقایسه اثربخشی پارادوکس درمانی و واقعیت درمانی بر نشانه¬های استحکام من و خودشناسی انسجامی در زنان ۲۰ تا ۴۰ ساله دارای ضایعه نخاعی، مجله مطالعات ناتواني، 214(12)، 11-1.
قديمي نوران، م.، شفيع آبادي، ع.، خدابخشي کولايي، آ. و عسگري، م. (1399). تدوين پروتوکل درماني مبتني بر مدل برنامه زماني پارادوکسي و تعيين اثربخشي آن بر اختلال پرخوري زنان. پژوهش در سلامت روان¬شناختي، 14(2)، 94-82.
محمدي، ز.، سليماني، ع.، فتحي آشتياني، ع.، اشرفي، ع. و مخبري، ک. (1398). مقایسه اثربخشی درمان برنامه زمانی پارادوکسی، درمان مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ و دارودرمانی بر کاهش علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی اجباری، مجله مطالعات ناتواني، 63(9)، 8-1.
Addis, S. G., Nega, A. D., &. Miretu, D. G. (2021). Depression, anxiety and stress levels among chronic disease patients during COVID-19 pandemic in dessie town hospitals, ethiopia. The Open Psychology Journal, 14(1), 52-63.
Ahmadi, S., Rezaei, A., Samani, S., &. Kazemi, S. (2020). Comparing the effect of exposure and response prevention and paradoxical time table therapy techniques on the obsessive-compulsive disorder patients (Persian). Quarterly of "The Horizon of Medical Sciences", 26(3), 244-259
. American Diabetes Association (2024). Professional Practice Committee; 2. Diagnosis and Classification of Diabetes: Standards of Care in Diabetes—. Diabetes Care 1 January; 47 (Supplement_1): 20-42
. Basiri, R., Seidu, B., Rudich, M. (2023). Exploring the Interrelationships between Diabetes, Nutrition, Anxiety, and Depression: Implications for Treatment and Prevention Strategies. Nutrients, 15, 26-42. 9.
Beck, A.T., Epstein, N. (1993). An inventory for measuring clinical anxiety: Psychometric properties. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 56, 893- 897.
Berhe, K. K., Gebru, H. B., &. Kahsay, H. B. (2020). Effect of motivational interviewing intervention on HgbA1C and depression in people with type 2 diabetes mellitus (systematic review and meta-analysis). PloS one, 15(10), 398-412.
Besharat, M. A., & Naghipoor, M. (2019b). Paradox therapy for the treatment of social anxiety disorder: A case study. Journal of Systems and Integrative Neuroscience, 6, 1-5.
Besharat, M., &. Naghipoor, M. (2022). The application of paradox therapy for the treatment of obsessive-compulsive disorder: A case study. Clin. Case Rep. Int., 3(4), 106.
Dalsgaard, E. M., Vestergaard, M., Skriver, M. V., Maindal, H. T., Lauritzen, T., &. Borch-Johnsen, K. (2014). Psychological distress, cardiovascular complications and mortality among people with screen-detected type 2 diabetes: follow-up of the ADDITION-Denmark trial. Diabetologia, 57(4), 710–717.
Dehaqin, V., Besharat, M. A., Gholamali Lavasani, M., & Naghsh, Z. (2023). The effectiveness of paradoxical therapy on relational practical obsessive-compulsive symptoms. Journal of Adolescent and Youth Psychological Studies,4(4), 118-133.
Ducat, L., Rubenstein, A., Philipson, L.H. (2015). A review of the mental health issues of diabetes conference. Diabetes Care, 38, 333–338.
Engum, A. (2007). The role of depression and anxiety in onset of diabetes in a large population-based study. J Psychosom Res, 62, 31–38.
Evans, M. A., Vesco, A. T., &. Weissberg-Benchell, J. (2020). Depression, diabetes related distress, and anxiety in pediatric diabetes. In. Behavioral diabetes, 15, 49–65.
Fisher, E. B., Thorpe, C. T., McEvoy, D. B., &. DeVellis, R. F. (2007). Healthy coping, negative emotions, and diabetes management. The Diabetes Educator, 33(6), 1080-1103.
Fosbury, J. A., Bosley, C. M., Ryle, A., Sönksen, P. H., &. Judd, S.L. (1997). A trial of cognitive analytic therapy in poorly controlled type I patients. Diabetes Care, 20(6), 959-964.
Hansen, B., Eide, T. O., Reiråskag, M. A., Tjelle, K. A., Solem, S., & Hagen, K. (2024). The Bergen 4-day treatment for social anxiety disorder: A pilot study. BMC Psychiatry, 24(1), Article 145.
Khuwaja, A. K., Lalani, S., &. Dhanani, R. (2010). Anxiety and depression among outpatients with type 2 diabetes: A multi-center study of prevalence and associated factors. Diabetes Metabolic Syndrome, 2, 65-72.
King, D. E., Xiang, J., &. Pilkerton, C. S. (2018). Multimorbidity trends in United States adults. The Journal of the American Board of Family Medicine, 31(4), 503-513.
Liu, N. F., Brown, A. S., Folias, A. E., Younge, M. F., Guzman, S. J., Close, K. L., … & Wood, R. (2017). Stigma in people with type 1 or type 2 diabetes. Clinical Diabetes, 35(1), 27-34.
Megari, K. (2013). Quality of life in chronic disease patients. Health psychology research, 1(3), 231-254.
McLachlan, K. J., &. Gale, C. R. (2018). The effects of psychological distress and its interaction with socioeconomic position on risk of developing four chronic diseases. Journal of psychosomatic research, 109, 79-85.
Paudel, S., Khanal, S. P., Gautam, S., Chalise, A., Koirala, T. N., & Marahatta, S. B. (2023). Anxiety and depression among people with type 2 diabetes visiting diabetes clinics of Pokhara Metropolitan, Nepal: a cross-sectional study. BMJ open, 13(1), 49-64.
Veit, C.T. & Ware, J.E. (1983). The structure of psychological distress and well being in general population. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 51, 730-742.
Villamil-Salcedo, V., Vargas-Terrez, B. E., Caraveo-Anduaga, J., González-Olvera, J., Díaz-Anzaldúa, A., &. Cortés-Sotres, J. (2019). Glucose and cholesterol stabilization in patients with type 2 diabetes mellitus with depressive and anxiety symptoms by problem-solving therapy in primary care centers in Mexico City. Primary Health Care Research & Development, 2, 33-41.
Watson, D., Clarke, L.A., & Tellegen, A. (1988). Development and validation of brief measures of positive and negative affect: The PANAS Scales. Journal of Personality and Social Psychology, 54, 1063-1070.
Wysocki, T., Harris, M. A., Greco, P., Bubb, J., Danda, C. E., &. Harvey, L. M. (2000). Randomized, controlled trial of behavior therapy for families of adolescents with insulin-dependent diabetes mellitus. Journal of Pediatric Psychology, 25(1), 23-33.